Dag 28 Tapia de Casariego - Vilela (20.3 km)

Tapia de Casariego, A Penela, Villamil, Santa Gadia, Ribadeo, Vilela.

Gisteravond kwamen er rond 20:30 uur nog 3 Duitse vrijbuiters aan, gebracht met een auto. Ze hadden hun tijd vergeten i.v.m. de gezelligheid, ze waren goed verwent door hun gastheer, vertelden ze. Het zijn bijzondere gasten, ze leven al 3 jaar zonder inkomen, belopen de camino's en zwerven rond met hun tent. Ze schoppen tegen het systeem, geen goed woord voor over!

Als de Duitse Felix zegt dat morgen Gondan (35 km) het doel is haakt de gefrustreerde man daar op in, of liever hakt! "Waarom moet je altijd een doel hebben, ga gewoon en kijk waar je komt, van kinds af aan moet je al een doel hebben en bla bla"
Hij herhaalde ook steeds de leus:"Wohnst du schön, oder lebst du gut." Schijnt een leus van IKEA te zijn. Ik wilde wel van alles zeggen maar 'auf Deutsch' maar even niet!! Had ook geen zin denk ik, gezien hun weerzin tegen alles. We hebben alleen allemaal aangehoord.

Maar goed, het geeft wel weer stof tot nadenken, ook andere pelgrims die ik vanmiddag trof voor de lunch hadden het over 'das Ziel des Lebens' gehad. We hebben het dan nog even over: vinden het de moeite waard om ergens naar toe te werken in grote en kleine dingen. Als je nou geen doel in je leven hebt, waar leef je dan voor. Bijzonder wat zo iemand toch te weeg brengt.

Vanmorgen heb ik voor het laatst langs de kust gelopen. Het is bewolkt, goed wandel weer. Ik kom door een aantal gehuchten met echt hele oude huizen, heel aparte bouw. Sommigen zijn opgeknapt maar het merendeel zijn bouwvallen.

Rond 11:00 uur loop ik de Puente de los Santos over, een 600m lange brug van Figueras in Asturië naar Ribadeo in Galicië.
Galicië is een van de armste gebieden van Spanje maar het is landschappelijk buitengewoon mooi, zo zegt mijn gids. Ik ben benieuwd en ga het beleven de komende 2 weken.

Het is nog krap 200 km naar Santiago, goed bezig moeder!

Ribadeo is een flinke stad, er zijn een paar bezienswaardigheden die ik wil bekijken, eerlijk gezegd valt het mij tegen. Vroeger waren de gebouwen en grote herenhuizen vast erg mooi, in volle glorie, maar nu niet meer. Het ziet er oud en vervallen uit.

Na een gezellige lunch met de Duitse Felix en zijn vriendin ga ik gauw de stad uit, de weg stijgt en bovengekomen heb ik nog een laatste keer uitzicht over de kust en de stad.

Door de bossen en langs grote landerijen loop ik om half 3 een zonnig Vilela binnen maar waar is de alberge? Geen 'kip' te bekennen in het dorp. Dan zie ik een mevrouwtje aankomen en ik vraag op mijn allerbeste Spaans: 'senora, por favor, alberge perigrines?' Ze zegt iets terug en dan zwaait ze met haar arm; kom maar mee!

We lopen de weg omhoog, af en toe pakt ze aan haar borst, rustigjes aan maar. Ze brengt me helemaal aan de deur. Ik wil graag een foto van haar maken want het is een 'bezienswaardigheid'. Helaas, het mag niet. 'Muchas gracias senora, adios'.

Ik dump mijn spullen op een bed en ga in het restaurant naast de herberg wat drinken. Daarna douchen, wasje, bedje spreiden, slaapje doen. Vanaf half 8 is er diner.