Dag 32 A Laguna - Sobrado des Monxes (22.8 km)
Blijf op de hoogte en volg Marleen
02 Juli 2016 | Spanje, Sobrado
A Laguna, Miraz, Roxico, A Cabana, A Travesa, Marcela, Corteporcos, Marco das Pias, Vilariño, O Mesón, A Esgueva, Lagoa de Sobrado, Sobrado des Monxes.
Het is niet zo'n zware etappe vandaag, 640 m klimmen en 550 m. dalen. Nog twee heerlijk rustige dagen en dan voegt de camino del Norte in op de camino Frances waar veel meer mensen lopen.
In Miraz is het café open, eerst maar es even een bakkie doen, ik eet er een stuk stokbrood bij van 2 dagen oud, het smaakt nog best!
Ik zit er even lekker op mijn gemak te ontbijten, dan komt er iemand in de verte aanlopen, als ze dichtbij is zie ik ineens dat het Titti is.
Ik had niet verwacht haar hier nog te zien, we omhelzen elkaar en praten even bij.
Zij heeft ook een paar rustige dagen ingelast en daarom is ze dus uiteindelijk net zo ver als ik. Ze gaat alvast verder en ik eet mijn broodje op, we zien elkaar later nog wel zeggen we.
Vlak na Miraz stijgt de weg en kom ik bij een eigenaardig heidelandschap met verspreide graniet rotsen. Het lijkt wel of ik alleen op de wereld ben. Ook niemand voor mij.In de verste verte geen huis of schuur te zien.
De camino loopt deels over een kale rots, brem en alleenstaande dennen omzomen het soms zandige soms grassige pad.
Het is hier prachtig, de hei staat hier al in bloei. Na een dik uur zie ik dan weer een huis. Dan wisselen de gehuchten en landweggetjes elkaar af.
Rond 10:30 uur kom ik langs een café, lekker koffie! De Zwitsers en de Italiaan zitten er ook, gezellig. We stappen vlak na elkaar weer op.
Ik hobbel er op mijn gemakje achteraan, ze weten dat ik het fijn vind om alleen te lopen, bovendien heb ik oponthoud als ik foto's maak. Ik sluit me later wel weer aan.
Het lijkt wel of ik, nu ik dichter bij Santiago kom, steeds beter/ makkelijker ga lopen. Ik voel me ontspannen en vrij en geniet van de dag! Natuurlijk mis ik thuis maar het is zo fijn om hier te zijn! Pepijn heeft een stukje op facebook geplaatst: trots op zijn moeder, iedereen is trots op mij, er worden een heleboel veren in me gestoken!! Ik heb er zelf nog niet zo over nagedacht.
Elizabeth vertelde mij dat ze een man gesproken heeft die het lopen van een camino op zijn cv heeft gezet, als een soort bewijs van doorzettingsvermogen. Daar denk ik even later es over na.
En dan ineens lijkt het beroemde kwartje te vallen!
Potverdorie ik heb hier de afgelopen weken al 800 km afgelopen, waarom voel ik dat dan niet als iets bijzonders?
Ik kom er eerst niet goed uit, het spookt in mijn hoofd maar als er dan 'ineens' een grote steen midden op mijn pad ligt pak ik hem op en neem hem mee tot aan de volgende wegwijzer. Ik leg hem er bovenop en ernaar kijkend denk ik; zo, dat heb je toch maar mooi gedaan, die laatste 60 km gaat ook wel lukken!
Het 'juffrouw nul' gevoel wat ik wel eens heb gooi ik nu van mijn schouders, nergens goed voor, ik heb het bewijs geleverd!
Als ik van 'mijn daad' ben bijgekomen ga ik wat sneller lopen en sluit me aan bij mijn wandelmaatjes.
We lunchen samen en rond 14:30 uur zijn we in Sobrado des Monxes.
In het klooster is een alberge en daar willen de dames graag overnachten. Augustino ziet dat niet zitten en zoekt een ander onderdak. Als we de kloostertuin inlopen ligt Titti daar op het gras te zonnen, ik klets even met haar, zij verteld dat het klooster pas om half vijf open is, wachten dus.
We doen onze warme schoenen en sokken uit, slippertjes aan en gaan wat drinken op een terras. Elizabeth vraagt naar Titti en ik vertel haar hoe onze vriendschap is verlopen en dat ik er nogal moeite mee had hoe makkelijk ze overvloog naar een andere metgezel. Zij denkt er hetzelfde over als ik; niet erg 'camino-achtig'.
Augustino komt gedoucht en wel bij ons op het terras, heerlijk pochend over zijn verblijfplaats. De hospitaler vindt het prima als wij bij hem in de alberge komen eten, hij wil zo graag voor ons koken!
Maar eerst moeten we inchecken in het klooster, het ziet er prima uit, goede bedden en sanitair. De kerkgebouwen zelf zijn er wel slecht aan toe, het groen groeit op de daken en de vogelstront ligt op het altaar, erg verwaarloosd allemaal!
Daarna genieten we weer van een lekkere spaghetti aioli en salade.
Als we koffie hebben gedronken op een terras gaan de dames naar het klooster want om 21:15 uur is er nog een kerkdienst, prachtig gezongen door de oude monniken.
Slaap lekker allemaal!
Het is niet zo'n zware etappe vandaag, 640 m klimmen en 550 m. dalen. Nog twee heerlijk rustige dagen en dan voegt de camino del Norte in op de camino Frances waar veel meer mensen lopen.
In Miraz is het café open, eerst maar es even een bakkie doen, ik eet er een stuk stokbrood bij van 2 dagen oud, het smaakt nog best!
Ik zit er even lekker op mijn gemak te ontbijten, dan komt er iemand in de verte aanlopen, als ze dichtbij is zie ik ineens dat het Titti is.
Ik had niet verwacht haar hier nog te zien, we omhelzen elkaar en praten even bij.
Zij heeft ook een paar rustige dagen ingelast en daarom is ze dus uiteindelijk net zo ver als ik. Ze gaat alvast verder en ik eet mijn broodje op, we zien elkaar later nog wel zeggen we.
Vlak na Miraz stijgt de weg en kom ik bij een eigenaardig heidelandschap met verspreide graniet rotsen. Het lijkt wel of ik alleen op de wereld ben. Ook niemand voor mij.In de verste verte geen huis of schuur te zien.
De camino loopt deels over een kale rots, brem en alleenstaande dennen omzomen het soms zandige soms grassige pad.
Het is hier prachtig, de hei staat hier al in bloei. Na een dik uur zie ik dan weer een huis. Dan wisselen de gehuchten en landweggetjes elkaar af.
Rond 10:30 uur kom ik langs een café, lekker koffie! De Zwitsers en de Italiaan zitten er ook, gezellig. We stappen vlak na elkaar weer op.
Ik hobbel er op mijn gemakje achteraan, ze weten dat ik het fijn vind om alleen te lopen, bovendien heb ik oponthoud als ik foto's maak. Ik sluit me later wel weer aan.
Het lijkt wel of ik, nu ik dichter bij Santiago kom, steeds beter/ makkelijker ga lopen. Ik voel me ontspannen en vrij en geniet van de dag! Natuurlijk mis ik thuis maar het is zo fijn om hier te zijn! Pepijn heeft een stukje op facebook geplaatst: trots op zijn moeder, iedereen is trots op mij, er worden een heleboel veren in me gestoken!! Ik heb er zelf nog niet zo over nagedacht.
Elizabeth vertelde mij dat ze een man gesproken heeft die het lopen van een camino op zijn cv heeft gezet, als een soort bewijs van doorzettingsvermogen. Daar denk ik even later es over na.
En dan ineens lijkt het beroemde kwartje te vallen!
Potverdorie ik heb hier de afgelopen weken al 800 km afgelopen, waarom voel ik dat dan niet als iets bijzonders?
Ik kom er eerst niet goed uit, het spookt in mijn hoofd maar als er dan 'ineens' een grote steen midden op mijn pad ligt pak ik hem op en neem hem mee tot aan de volgende wegwijzer. Ik leg hem er bovenop en ernaar kijkend denk ik; zo, dat heb je toch maar mooi gedaan, die laatste 60 km gaat ook wel lukken!
Het 'juffrouw nul' gevoel wat ik wel eens heb gooi ik nu van mijn schouders, nergens goed voor, ik heb het bewijs geleverd!
Als ik van 'mijn daad' ben bijgekomen ga ik wat sneller lopen en sluit me aan bij mijn wandelmaatjes.
We lunchen samen en rond 14:30 uur zijn we in Sobrado des Monxes.
In het klooster is een alberge en daar willen de dames graag overnachten. Augustino ziet dat niet zitten en zoekt een ander onderdak. Als we de kloostertuin inlopen ligt Titti daar op het gras te zonnen, ik klets even met haar, zij verteld dat het klooster pas om half vijf open is, wachten dus.
We doen onze warme schoenen en sokken uit, slippertjes aan en gaan wat drinken op een terras. Elizabeth vraagt naar Titti en ik vertel haar hoe onze vriendschap is verlopen en dat ik er nogal moeite mee had hoe makkelijk ze overvloog naar een andere metgezel. Zij denkt er hetzelfde over als ik; niet erg 'camino-achtig'.
Augustino komt gedoucht en wel bij ons op het terras, heerlijk pochend over zijn verblijfplaats. De hospitaler vindt het prima als wij bij hem in de alberge komen eten, hij wil zo graag voor ons koken!
Maar eerst moeten we inchecken in het klooster, het ziet er prima uit, goede bedden en sanitair. De kerkgebouwen zelf zijn er wel slecht aan toe, het groen groeit op de daken en de vogelstront ligt op het altaar, erg verwaarloosd allemaal!
Daarna genieten we weer van een lekkere spaghetti aioli en salade.
Als we koffie hebben gedronken op een terras gaan de dames naar het klooster want om 21:15 uur is er nog een kerkdienst, prachtig gezongen door de oude monniken.
Slaap lekker allemaal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
