Dag 25 Soto de Luiña - Luarca (44,5 km)

Soto de Luiña, Novellana, Santa Marina, Ballota, Ribbón, Cacdavedo, Queruás, Caroyás, Barcia, Luarca.

Allemensen dat wordt een pittige etappe. De hospitaler zegt dat het 36 km is maar in de gids van Titti 39 km. Nou .... we gaan ervoor!
We gaan vroeg op pad, 07:00 uur, pluk de dag!

Als ik het dorp uit ben loop ik al gauw weer de bossen in. Stijgen en dalen en dan weer een dorpje en uitzicht over de zee, zo is ons gisteravond in het Spaans verteld en wij verstaan dat allemaal!?!

In het bos is het zo rustig, misschien is vredig een beter woord. Je hoort het ruisen van een beek en de vogels die fluiten, het soppen van mijn schoenen over het pad is eigenlijk al teveel. Ik wordt er heel relaxed van en kijk met verwondering naar al het moois wat ik zie.

In mijn hoofd zingt een mantra: ho'oponopono, I'm sorry, please forgive me, thank you, I love you. Het lijkt wel een soort schuldbelijdenis. Vraag me niet waarom ik dat dan ineens zing, dat gaat vanzelf.
Het is wederom erg fijn om alleen in het bos te zijn, er zijn wel pelgrims voor en achter je maar die zie je niet.

Om half 9 even koffie drinken bij een bar en dan weer verder. Titti verteld dat haar zoon jarig is vandaag en dat ze haar kinderen mist. Ik omhels haar, gefeliciteerd met je zoon, ze verteld het een en ander haar gezin.
Als we het bos weer inlopen zijn we allebei ineens weer stil, op de een of andere manier mag je de rust in het bos gewoon niet verstoren, dat voelt niet goed. Zij gaat voor mij uit en ik kuier en ploeter op mijn gemakje door het modderige woud.
Denk aan mijn eigen vijftal, wat ze doen en hoe ze zijn. ik kan trots op ze zijn, ze ontwikkelen allemaal hun eigen kwaliteiten, hun eigen ik, ze kunnen zichzelf onderhouden en hebben fijne relaties. We hebben wel es wat met ze te stellen gehad maar, wat de 3 oudsten betreft, het resultaat mag er zijn. En die 'twee speciaal' zijn nog niet zover maar dat zie ik ook wel goed komen.

Ik heb Titti inmiddels al zo' n twee uur niet meer gezien maar ik krijg haar rond 12:00 uur weer in het snotje. Ik zet mijn turbo aan want ik krijg trek. Als ze achterom kijkt zwaaien we even naar elkaar. We hebben allebei trek. We zoeken een plekje om te lunchen en zien een muurtje bij een waterval, hoe idyllisch kan het zijn.
Hè, hè, even de schoenen en sokken uit, stokbroodje, kaas, salami en voor het gezond tomaat en komkommer, uit Holland haha. Toetje; stukje chocolade. Daar kan ik weer op lopen.

Bij Cadavedo maken we uitstapje naar de klif, met kerkje. Wow, je kijkt er op de bergen waar we die ochtend overheen zijn gegaan, prachtig! Dan gaat het verder, via landweggetjes en helaas asfalt wegen lopen we naar Luarca. Het is niet meer zo spectaculair klimmen en dalen als 's morgens en de bossen liggen nu langs een weg maar het blijft mooi.

Mijn schoenen zien er verschrikkelijk modderig uit, op de een of andere manier kies ik steeds het modderbad!! Er loopt een poosje een mevrouw uit Zwitserland voor me en als ik haar voorbij ga zie ik tot mijn grote verbazing dat haar schoenen heel schoon zijn, okay?!? Hoe doet ze dat?

In Queruás komen we na een flinke klim bij een kapel, we rusten er even uit. Dan komen er een paar mensen aan die het kerkje gaan klaarmaken voor een dienst. Ze vragen of we binnen willen kijken en ik loop met ze mee. Het is mooi binnen en ik heb eindelijk de mogelijkheid om een echte kaars aan te steken. Na een stempel in de credentials gaan we verder.

Als we lopen uit te hijgen van onze laatste helling staat er op een parkeerplaats een auto met daarnaast een potloodventer, nou spannend hoor! Ik kijk maar gauw de andere kant op. Wat een vertoning! Toch fijn dat we met z'n tweeën zijn.

Om 19:00 uur komen we erg moe bij de alberge aan, medepelgrims reageren verbaasd als ze ons zien want we hebben dus echt wel die 44,5 km. gelopen. Na de douche gaan we eten en boodschapjes voor morgen doen. En lekker slapen.